Ik begeleid een ergotherapeut: communicatie en Positieve Gezondheid. Een aantal vragen komen steeds terug. Het kan zijn dat de werkelijke oplossing niet die scootmobiel is, waar in eerste instantie om gevraagd wordt. De tijdsdruk (‘Ik heb maar 10 uren per jaar, Karin’) zorgt dat ze de neiging heeft snel naar de oplossing te willen. Haar oplossing… of die van haar cliënt? Als ik tijd neem om te luisteren…en nog eens te luisteren…wat hoor ik mijn cliënt dan werkelijk vragen? En kan ik daar de juiste woorden aan geven? Daar tijd voor nemen?
Ik denk dat tijd nemen om te luisteren tijd spaart. In welke tak van sport in de gezondheidszorg je ook werkt. Dat ik mijn cliënt zie voor wat hij/zij werkelijk nodig heeft, als ik uit de ‘advies-stand’ kan blijven, waar wij hulpverleners zo gauw in terecht komen. Als ik besef, dat een medische diagnose al heel gauw afhankelijkheid creëert. Afhankelijkheid van mij als hulpverlener. Daar is mijn cliënt niet bij gebaat. Wel bij neutrale woorden. Op de juiste toon uitgesproken om hem/haar wakker te maken. Zodat men zijn eigen mogelijkheden gaat zoeken om zich gezond te voelen. Goed communiceren is daarbij cruciaal: dan kun je als zorgverlener die zelfregie faciliteren. Hoe je dat doet? Laten we daarover sparren! #positievegezondheid #communicatie
