Door Lydia van Overveld – logopedist spraak-taal binnen Pure Communicatie
Amalia is 16 jaar, maar haar communicatieve mogelijkheden liggen meer rond de leeftijd van 7 jaar.
In de afgelopen twee jaar hebben we tijdens de behandelingen hard gewerkt aan haar communicatieve redzaamheid en hierin is ze enorm vooruit gegaan.
Maar nu lijkt er een plafond bereikt. Op school en bij de logopedie gaat het best wel goed, maar thuis kan ze wel eens ontploffen. Haar emmer loopt gedurende de dag voller en voller, totdat deze thuis overstroomt. Dit is voor mensen die er van een afstandje naar kijken heel logisch, maar voor haar moeder enorm moeilijk en pijnlijk.
Moeder komt bij mij met de vraag: ‘Hoe zorg ik ervoor dat we over haar ontploffingen kunnen praten?’.
Momenteel wil of kan Amalia er na een ontploffing namelijk niet met moeder erover praten. In plaats daarvan begint ze vaak over een tekenfilm te praten, wat moeder erg boos maakt. Ik probeer moeder te laten zien hoe we deze situatie kunnen ombuigen naar mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden.
In plaats van het praten over een tekenfilm als vluchtgedrag te zien, kan het ook gezien worden als een kans om contact met Amalia te hebben. Na een ontploffing komt Amalia namelijk altijd naar moeder toe om over iets positiefs te praten. Het praten over de ontploffing is te moeilijk voor haar, maar ze zoekt wel het contact met haar moeder, via de tekenfilms in dit geval.
Een week na dit gesprek komt moeder terug met een grote glimlach op haar gezicht, ze vertelt: ‘Door ons gesprek ben ik meer in de cirkel (belevingswereld) van Amalia meegegaan.
Daardoor begreep ze mij beter en hadden we fijn contact. Er zijn deze week geen ontploffingen geweest!’
De originele vraag van moeder is misschien niet letterlijk beantwoord, maar door via Positieve Gezondheid naar de mogelijkheden te kijken, hebben we een antwoord gevonden op een grotere, overstijgende vraag
#purecommunicatie #communicerenbinnenpositievegezondheid #logopedieenzoveelmeer
